DejaVu

Bu yaxınlarda uşaqlarla birlikdə Dövlət Pantamima Teatrına getmişdik. "DejaVu" tamaşasına.

Evvəlcə elə də güclü bir şey gözləmirdim. Ancaq həmişə olduğu kimi, yenə də şərtlənməklərim məni yanıltdı.

Tamaşa çox ürəyimcə oldu. Balaca zala baxmayaraq işıqlar sönüb tamaşa başlayarkən elə ilk musiqidən özümü XX əsrin əvvəllərindəki Parisdə hiss etdim (Bunu ancaq filmlərdə görmüşəm). 

Cəmi iki aktyorla oynanılan tamaşa maraqlı bir eşq əhvalatından söhbət açır. Hərəkətlər, əllərin ayaqların rəqslər zamanı yellənərkən inasanın üzünə vuran küləyi, hər kəsi əmin edirəm ki, 5D effektli cinema-clublardan daha çox zövq verir insana.

Sevişən aşiqlərin əyləncəli xoşbəxt anları qızın oğlanın cibindən bir məktub tapmasıyla bitir. Məktub və şəkil.

Bundan sonra həmişə məndə olmağını istədiyim və heç vaxt da əskik olmayan sevgi iztirabları başlayır.

Bir qütbdə dava-dalaş, digərində yalvar-yaxar.

Yalanlar... Məncə, sevgini zədələyən ən asan, ən önəmli və ən birinci səbəbdir.

Peşman oğlan əzablarla bağışlanmağı gözləyir, amma qız çox qürurludur. Qız da yumşalır, ancaq qərarından da dönmür. Ayrılıq baş verir. Sevərək ayrılırlar qəhrəmanlar.

"Bəs deja vu harda qaldı?" deyə bilərsiniz. Deja vu tamaşanın sonunda hər şeyi tam da mən istdiyim məcraya gətirir.

Hər şey bir daha aşiqlərin ilk görüşmə səhnəsinə qayıdır. Qız olanları əslində yuxuda görürmüş və buna görə də çox sevinir. Sevgilisi əslində onu həqiqətən də mi aldatmışdı, ya yox, bunusa heç kəs bilmir.

Çox maraqlı tamaşa idi. Ən bəyəndiyim səhnə isə, sonuncu səhnələrdən biriydi. Qızın solo ifası zamanı. Tamaşanın başından bəri yığılı olan saçlarını açan qız, öz iztirabını gizlətmək üçün üzünə tökür. Özünü saçlarıyla gizlədir. Çox acınacaqlı bir səhnə idi. Həm də çox vahiməli. 

Təsəvvür edin. Qaranlıq səhnə və tam önünüzdə "Ring" filmindəki qıza bənzəyən bir şey. Amma çox gözəl görsənirdi qız. İfası da möhtəşəm idi.

Getməyə dəyər.

DejaVular bizə nəyi xatırladır? Çox maraqlıdır. Burdan Platona salamlar. DejaVunu ilk dəfə ondan oxumuşam.