Bulanıq Bulanıq Dumanlı Yazı

Televizor gülməlidir (qorxmayın, televizordan yazası deyiləm).

Söndürüb bir otaqlı evinin pəncərəsini açdı (kim?). Hündür binada yaşayırdı. Amma bu binanın uzunluğu onun üçün elə də böyük əhəmiyyət kəsb eləmirdi. Çünki onun qəfəsi birinci mərtəbədəki üç mənzildən ən balacasıydı. Beşinci mərtəbə isə tamamilə bir insanın idi və o, mərtəbənin birotaqlı hissəsində öz ingilis dogunu saxlayırdı. Birinci mərtəbədə isə sərxoş bir rus televizordan bezib pəncərəni açmışdı.
Təsəvvür edin ki, dünyanın ən hündür binasının birinci mərtəbəsində yaşayırsınız. Özünüzü heç təhqir olunmuş kimi hiss edərdinizmi?
Siqareti çəkib külünü yerə atmadınsa, yeməyi yeyib zibilini camaatın bağına tullamadınsa, bunun nə ləzzəti?! O nə qonşuluqdu ?!
On il bundan əvvəl bu gün keçmişindən ən dəyərli pazılları tapmışdı sanki. Gözləri ışıl-ışıl idi. Sevinirdi. Diləfruz xalagilə də dəymişdi yolüstü. Qoca arvad evini ona bağışlayacaqdı öləndən sonra. O da buna görə həmin evi təmir elətdirmişdi. Arvada da, adamın üstündə Allah var, (Allahı qəsdən böyük həriflə yazıram və düşünürəm ki, bu necə ola bilər? Üstümdə Allahmı var yəni ki?) yaxşı baxırdı.

Qəzetlər yalandı (evimizin ən lazımlı otağı üçün ən lazımlı əşyalar elə bu kağızlardı).

(Siqaret markalarını yaxşı tanımadığımdan indi yazacağım cümlədə bədii zəiflik mövcuddur) Qara bir siqaret yandırıb ağzına soxdu (qəsdən "soxdu" yazıram. "Dürtdü"dən daha maraqlı olsun deyə). Sourmağa başladı (kobudam, özüm kimisi yoxdu). Burnu tüstüləyirdi. Qulağı qaşındı və barmağını da qulağına soxdu. Çıxaranda barmağının üstündə yapışqan, sarı, yumşaq, yumrulanmağa hazır bir nəsnə var idi. Boynunun altı qaşındı. Saqqalları uzanmışdı və birdən yadına düşdü. O iki ay idi ki çimmirdi. Bu yadına düşəndə çevrilib otağına baxdı. Gördüyü mənzərə acınacaqlı idi.
Yerdəki balaca kvadrat televizorun ətrafında qəzetə bükülü bir neçə araq şüşəsi vardı (axır ki televizorla qəzeti harasa bağlıya bildim). Evdən iyrənc bir qoxu gəlirdi. Milçək vızıltıları eşidilirdi. Birdən gözü küncdəki qəhvəyi "palçığa" sataşdı. Milçəklər bir neçə gün idi ki ziyafətdə idilər. Ye, ye, bitmir. Otaq iylənirdi. Düz onun yanında polun üstündə köhnə bir tava vardı. Yadına düşdü ki, o həmişə yemyini bu tavada yeyir. Tavanın böyrü də "palçıq" olmuşdu. Elə bir az bundan əvvəl yemək yemişdi axı...
Nə ? Yemişdi? Nə yemişdi?
Doğurdan e... Nə yemişdi görəsən? Tavanı əlinə alıb burnuna yaxınlaşdırdı. Az qala ürəyi gedəcəkdi. İylənmişdi. "Portağal" iysi gəlirdi tavadan.
Qapı döyüldü. Açdı. Qonşular idi. Üç dənə eyni adam. Ya da bir nəfər idi, o sərxoş olduğundan üç dənə görürdü bəlkə də.
-Sənin anan nə gözəl xanımdır?! Sənin bacın nə tərbiyəli qızdır?! Sənin ağzın necə də xoşagələndir?!
-Çox sağ ol. Sənin anan-bacın da, sənin ağzın da - dedi qonşuya və otaq qaraldı birdən.
Ayılıb gördü ki, bayaqki yeməyinin artığını yeyir. Həyatın ağzı necə də xoşagələndir, elə deyilmi? Yerdə uzanmışdı. Üzü-gözü "palçıq" olmuşdu. Ayaq baş barmağını dişləri daha da uzanmasın deyə oranı-buranı gəmirən böyük bir siçovul gəmirirdi. Qan axırdı barmağından. Amma o ac idi. Siçovul kimi. Ona görə də portağala ehtiyacı var idi.
Birdən ayağının artıq dözülməz dərəcədə ağrıdığını hiss etdi. O biri ayağını sakitcə yuxarı qaldırdı və var gücü ilə siçovulun başına çırpdı. Baş bir anda burun hissədən şişib partladı. İçindən bir az daha palçığa oxşar şeylər fışqırdı.
Ayağa qalxdı. Bir kiçik hərəkətlə ən böyük ağrısından qurtulmaq olarmış. Axsaya-axsaya balkona çıxdı. Göylərə baxdı. Hava qaralmışdı və ağ buludları külək sürüyüb aparırdı. Kipriklərindən sulu "palçıq" damcıldayırdı. Əllərini yana doğru açdı. Çox sərxoş idi. Dodaqları yana çəkildi. Gülümsəyirdi. Xoşbəxt idi. Həyatı xirtdəyə qədər peyinə batmış bir insan qədər xoşbəxt idi.
Özünü binadan aşağı atdı. Yerə çırpılanda ölməmişdi, ancaq sifəti it palçığına girmişdi. İsti idi. Hava da...Həyat onun üçün və çoxları üçün başdan-ayağa it peyini idi, onsuz da.
Sərxoş rus intihar etmək üçün birinci mərtəbədən özünü atmışdı. Bu çox ağıllı bir hərəkət idi.
Nuş olmuyacaq...