#2

Yadıma gəlir ki, məşqlərdən birində məndən qat-qat güclü olan bir belarus idmançıya ondan qat-qat gücsüz olduğumu necəsə hiss elətdirmişdim. Rəqibimə niyə güclü görsənməliyəm ki ?! Gəlsin, parçalayım.
Parçala və hökmüranlıq et!
Düz burnunun üstünə və ardınca da gicgahlarına dalbadal endiryim iki zərbədən sonra yerə yıxılıb bir neçə dəqiqə özünə gələ bilməmişdi o. Mənimsə burnumun artıq neçənci dəfə sınmağı, sol gözümün zərbələrdən şişib bağlanmağı və potensial kəllə-beyin travması ağrılarım qələbə sevincinin yanında buxarlaşmışdılar sanki. İndi zaldakı olmayan bütün obyektivlər mənə baxır, xəyali tamaşaçılar məni alqışlayır, bikinili round manikenləri qoluma girib mənim yaralarımı öpürlər və Don King deyə bir maymaq bahalı zənci barmaqları ilə əlimi sıxıb "bravo, cavan oğlan" deyir, "çox dözümlüsən". Hər zamanki pırpız saçları uşaq vaxtı yediyim pambıqları xatırladır mənə və dünyanın bütün kanallarının kameraları qabağında bu sırtıq zəncinin saçlarını dişləməmək üçün özümü güclə saxlayıram.
"Bura bax, dözümlü adam, hər döyüş başına milyonlar qazanmaq istəyirsən?" deyir mənə.
"Dözümlünü  Güclü  ilə əvəz etmək olmaz, Mr. Don King?"
"Xeyir, olmaz. Sən güclü deyilsən. Sən dözümlüsən".
Əsəbimdən durmadan gülümsəyən bu qara şeyə var gücümlə vururam. Həmin andaca reallığa qayıdıram. Addım səslərinin belə əks-sədası eşidilən bomboş, köhnə kürüş bir zalda nimdaş bir rinqdə önümə bir ayı uzatmışdım. Haqqım dözümlü olmamalı idi.
Hər şey bu cür də olardı, yəqin ki. Hələliksə, bu ağ ayını xatırladan və hələ də huşsuz olan quşbeyin əzələ torbasını məşqçiləri və yanındakı bir neçə nəfər sürüyüb rinqdən kənara çıxartmışdılar. Məşqiçim mənə yaxınlaşıb "Çöx dözümlüsən, əclaf" deyib yıxılacağımdan ehtiyat edirmiş kimi məni qucaqlamışdı.
Dözümlünü  güclü ilə əvəz etmək yəni bu qədər çətin məsələdir? "Kim bu ayıya 8 raund dözə bilər?" yarışında yox, "Kim qazanar?" və ya "Kim Güclüdür?" və ya "Yalnız Güclülər ayıq qalacaq"  şaousunda olmalıydıq axı. Axı dözmək demək, dözüləsi şeylər yaşamaq deməkdir. Dözmək, olanlara baş əyməkdir və ya dözmək dindarlıqdır. Bəlkə də qorxaqlıqdır dözmək, ya da bütün faicələri qəbul etməkdir. Mənim üçün isə, dözümlü olmaq gücsüz olmaq anlamına gələn bir söz kimi səslənirdi. Mən dözümlü yox, güclü olmaq istəyirdim.
Qısası ən çıxılmaz vəziyyətlərimin strategiyası idi boks. Çılpaq əllə endirilən zərbələr hər zaman daha çox ürəyimcə olardı. Birbaşa sümüyə təmas. Yumruqlarım neçə almacıq sümüyü sındırıb, yadımdan çıxıba artıq. Bir boksçunun üz nahiyəsindən eyni yerə dalbadal 7-8 yumruq endirməsi kimi ağrı verən heç nə yoxdur. Yıxıb yerə üstündə oturursan və vurursan, vurursan və vurursan, vurursan. Çart-çart eliyənə qədər vurursan, üzünün forması dəyişənə qədər, ya da hər üzünə vurduqca ağzından burnundan fışqıran qan bəlğəmli hala gələnə qədər. Heç bir insan buna dözə bilməz. Ancaq bunu edən güclüdür. İlk dəfə bu cür öldürmüşdüm. Mənə pul gətirməli olacaq məşğuliyyət, nəhayət ki, bir sənət, daha doğrusu, bir iş halına gəlmişdi. Mən boksçuluqdan yox, güclü olmaqdan pul qazanırdım.
Öldürmək istədiyimi öldürürdüm. Döymək istədiyimi döyüb öldürürdüm. Gümüş tapançalara marağım isə məni əl sümüklərimin tez-tez sınmasından xilas etdilər. Səsli-küylü silahlar heç vaxt tappıltılı yumruqların əvəzini verə bilmirdi, ancaq uzaqdan idarə olunan əzrayıl kimidi tapançalar. Onlar bəzən qurbanları uçurdub divara çırpır. Bəzən alına dəyən bir güllə gözüaçıq yola salır insanları.

Mən tapançaları təpəgözlərə oxşadıram. Onlar qorxuncdurlar. Tutan da qorxur, tuşlanan da.

Hal-hazırda başıma tuşlanan bir tapança var. Mənsə əlləri başının arxasında onların qabağında diz çökmüş vəziyyətdəyəm.