воскресенье, 26 июня 2011 г.

İn-yan

Bir anlıq yenə gəl, sonra get, bilim ki, dəyərmi-dəyməzmi gəlişini gözləmək.
Sən bələkdə sərt baxışlı bir körpənin acizliyi qədər gözəlsən.
Hərdən mənim ürəyimdən sənin ürəyivə canlı bağlantılar qurulur.
Bizi sevməyən insanların yoxa çıxması normal da, sevənlərə nə olur?!
"Sən yaz, yaxşı olacaq" deyirlər. Yazıram-yazıram, bəs uğur hanı ?
Kimsə tanımır məni, üzümü görməyib, küçədə-bacada dinləyir amma hamı.
Sən ağ. Mən içində qara ləkə. Mən sənin əksin. Biz  in və yan kimi.
Məni sev... döz... Məni yenə sev səhər oyanan kimi.
Bir anlıq var ol və sonra yenə yoxa çıx. O bir anda mən sənin içindən xəbər alım.
Yenə bir qədəh qədər qəhər süzüb qəliz qəzəl yazım, qələt adım .
Addım-addım gəlir ölüm. Mən səhrada, ver bir qurtum su içim.
İndi kimsə durub məsləhət də verməsin. Çünki çoxdan əriyib itib içim.
Nə edirəm mən ?
Öz kölgəmin altında sərindi.
Mən gecələri Bakı kimi qızın üzünə tüpürüb onu həyatımdan silərdim .

четверг, 23 июня 2011 г.

Kill Bill

Qısaca :
Deməli qızın əsl adı Beatrix Kidodu. Vorlar aləmində  Gəlin aka Qara Mamba kimi də tanınır. Bill`in sevgilisidi əslində , ondan hamilə qalır. Daha muzdlu qatil işləmək istəmir və çıxır gedir uzaq diyarlarda bir ər tapıb özünə toy edir. Toy vaxtı, bu lənətə gəlmiş Bill və kruqu (Bi dənə qara  pıs-pısa qız, təpəgöz qız, yapon şüvən və bir dənə də gədə) toyu basırlar, şəxsey-vəxsey düşür.
Hamını qırırlar, Gəlini də başından gülləylə vururlar hamilə-hamilə. Amma o ölmür. Komaya düşür.
5 il komada bunu yatızdırıllar, sonra birdən filfilo olur, Gəlin ayılır yuxudan və hər şeyi xatırlayır.
İndi onun qarşısında ancaq bir məqsəd var.
Billi öldürmək. Qısasını almaq.
P.S Deyəsən 2 oldu =)

Rejissor:  Kventin tarantino.
Baş rolda: Uma Truman.

вторник, 21 июня 2011 г.

Valideynlərdən hara daaa... )))


 O qədər dərdə baxmayaraq, ən böyük əyləncəm hər zaman uşaqlığım haqqında düşünmək olub. Bu çox xoşuma gəlir. Ailəmizlə bağlı ən pis günümüzü düşünəndə belə çox əylənirəm. Hər şey geridə qaldı. Hər şey bitdi. Məsumluğum qanadlanıb uçdu. Anamın sığalları tərk etdi məni. Başım artıq onun dizləri üstə bir də rahatlıq tapmayacaq. Saçlarımın arasında anamın barmaqları gəzməyəcək daha. Mən böyümüşəm, anam qocalıb.
Onun çarpayısı o qədər rahat idi ki! Hər gecə orda yuxuya gedərdim. Hamı qonaq otağında olardı, amma mən bütün ev əhlindən cəmi bir otaq uzaqda anamın yerində uzanıb ailəmi nə qədər çox sevdiyimi düşünə-düşünə göz qapaqlarımın zəifliyiylə rastlaşırdım. Anam sakitcə yanıma gələrdi, üzümnən öpüb ədyalı üstümə çəkərdi və otağın işığını söndürərdi. Mən hələ tam yuxuya getmiş olmazdım. Amma səsimi də çıxartmırdım. Bu öpüşlərdən sonra qapı bağlanardı və göz yaşlarımı saxlaya bilməzdim. Elə sevinərdim ki! Sonra həmişə birdən yuxuya gedərdim. Cəmi bir saniyədən sonra qulağıma dünyanın ən gözəl səsi pıçıldayardı.
“Canım, balaca körpəm, yatmaq vaxtıdır” deyən anam məni böyük bir nəvazişlə qucağına alıb öz yerimə aparardı. Mən də onun boynunu qucaqlayıb üzündən öpərdim.
Onda cavan idi anam. Üzü qırışlı deyildi. Gözəl idi. Üzünü bir dəfə də görüm deyə otaqdan çıxmamış onu səsləyərdim.
“Ay mama!” səsimi özüm də güclə eşidirdim. Hamı yatmış olardı evdə, ona görə bacardığım qədər sakit danışardım.
“Hay can” deyib o qədər gözəl gülümsəyərdi ki... O üzü yenidən görə bilmək üçün hər şeydən keçərdim, yəqin ki.
“İşığı da söndür də, ay ma” gözüm öz-özünə yumularkən deyirdim.
“Yat balam” deyib yenidən gülümsəyərdi anam. “İşıq sönülüdür onsuz da. Gecə oyanıb qorxsan, yanıma gələrsən, yaxşımı?” tək tutunacağım dayaq o idi həmin vaxtlarda.
Bir müddət qaşlarımı yuxarı qaldırıb diqqətlə ona baxardım. Sonra sakitcə “yaxşı” deyərdim. Həyatda ən çox sevdiyim insan anam idi.
Xoşladığım qızlar bir-bir əvəzlənərkən özümü axtarırdımmı, yoxsa bunu kefdənmi edirdim deyə düşüncələr sarırdı məni.
Hamı nə vaxtsa tərk edəcək bizi. Qalıcı olmağa çalışan axmaqdır. Hər kəsi kənardan izləyirik. Ön yarqılarla dolu beynimizdən heç cürə qurtula bilmirik. Bəlkə də buna heç çalışmırıq da. Beynini idarə etdiyini düşünən cahillərin fikirlərini yumaqdan asan bir şey yoxdur. Ən böyük yalançılar özümüzük. Ən qəddar və ən qorxaqlar da özümüzük. Hər şey bizik. Biz olmadığımız şeylər də bizdədi. İllah da yaradılış insandan aslıdır. Yaradan və icad edənlər də var. Yaradan ağılı yaradır, ağıl icadları. Şəxsən mənim öz fikrimə görə, bütün bəşəriyyət, adı olan ağlauyğun hər şey sırv mənim üçün mövcuddur.
Çox da uzağa getmiyim. Əl çapacaqlarından tutmuş i-podlara qədər ağlınıza gələn hər şey. Əksini iddia edən varsa fikirlərini özünə saxlasın. Mənimlə debat mümkün deyil. Sənin fikirlərin də elə məhz mənimlə mübahisə etməyin üçün beyninə dolub, xəbərin yoxdu. Bunun adı Eqodur. Eqoistəm, mənim kimisi yoxdur.
Hamı bir-bir tərk edəcək bizi. Tək qalacağıq. Bu dövr ərzində nədəsə, kimdəsə təsəllimi axtaraq, yoxsa dərdləri sevib daha da kamilləşəkmi? Bu sual çox ağıllı icadedəbilənlər tərəfindən həll olunmaq arzusuyla beyinlərdə pas atmışdır. Lap dərinlərdə bir yerdə divara qısılıb ağlamaq bu sualın taleyidir. O özü sərt və çətin olmaq istəmişdi. Buna görə cavabsız qaldı. Suallar heçdən yaranır və cavab tələb edirlər. Cavabı olmayan paradokslar isə yazıqdılar. Onlar bədbəxtdirlər. Düşünün. Həyatda ən çox sevdiyiniz yarınızı düşünün. Bu, iş də ola bilər, qız da ola bilər, oğul-uşaq da ola bilər. Bir sual üçün ən sevgili yar onun cavabıdır. Ancaq o zaman sual xoşbəxt olar. Paradokslar isə eybəcər Qvazimodalardı. Heç kim onları yarına qovuşdurmur. Heç kəs onları anlamır. Hamı tərəfindən bir müddətdən sonra unudulur, yola verilir, inkar edilir. Cavabımın olmağını istəyərdim... Əgər sual olsaydım. Mənsə sadəcə uzun bir namizədlik dissertasiyasında balaca bir orfoqrafik xəta qeydiyəm. Fəxr ediləsi tərəfim yoxdu. Amma ən azından cavab tələb etmirəm. Razılaşmaq olar mənlə, ya da razılaşmamaq. Mübahisəli məsələyəm və hər tədqiqatçı üçün şəxsi fikir dəstəkləyicisiyəm.
Anamsa bunlardan xəbərsiz artıq iyirmi beş ildir ki, seriallara baxır. Üzü də qırışıb, səsinin məlahətliliyi də itib, gözəlliyi də tərk edib onu. Bu qoca artıq məni qucağına ala bilməz. Gücü çatmaz. Mənim iyirmi yaşım var. Onun əlli iki. Mən onu çox istəyirəm hələ də. O isə mənim böyümədiyimi anlamır. Hərdən üzündən öpürəm, ancaq nə isə bu öpüş məni heç qani eləmir. Valideynlərimin ölümünü çoxdan qəbul eləmişəm. Onlar ölüdürlər. Meyiddirlər. Allah sizə rəhmət eləsin, ay ölülər! Qardaşımla bacım can verir. Mənsə hələ təzə gəlmişəm Cəhənnəmə. Başqa hara gəlmək şansım var idi ki, onusz da.
Dünyanın bətnindəyik. Yeyirik, içirik, kefbilib susan eyni ağıldadır. İnsanlar niyə Mayamidə villa tikirlər ki? İnsanlar acından niyə ölürlər ki? Bir insanı ayda torpaq almağa vadar eliyən səbəb nədi, bax bu çox maraqlıdır. Nəyə görə hamı narkaman deyil? Fahişəlikmi birinci yaranıb, ya sutinyorluqmu? Toyuq, yumurta? Ruh birinci yaranıb ya insan? Kişilər daha üstündür, ya qadınlar? Kişilərə ruh yaradılandan sonra verilib, qadınsa bilavasitə ruhlu şəkildə, yəni artıq ruhu olan bir şeydən yaranıb. Yəni ki, kişidən. O kişi ki, ruhsuz bir şeydən yaradılmışdı. İndi hansı daha üstün oldu? Ya da hansı daha iyrəncdir? Fahişəmi, sutinyormu? Səbəb səbəbi doğurur. Dövr eləyir. Yağış yağıb su çoxalıb, ya su buxarlanıb yağış olub? Sutinyorlar var, çünki fahişələr var. Fahişələr var, çünki sutinyorlar var. Sutinyor sözü də elə bil elmi bir zirvədir. Adı çox gözəldi. Görün necə də gözəl səslənir: “Mən böyüyəndə sutinyor olmaq istəyirəm”. Elə bil kompyuter mühəndisi deyirsən.
“Nə işlə məşğulsan oğlum? Qızımı yaxşı dolandıra bilərsənmi?”
“Əlbəttə ata, mən artıq çoxdandır ki, sutinyor vəzifəsindəyəm”.
“Maşallah, maşallah”.
“Baxın, vallah oğlumdu deyə demirəm, respublikada birinci sutinyordu. Kitabını yazıb bu işin. Hə... Belə ağıllı baladı”.
Xanım! Xanım! Düüüddüm oğluva ye... Sənin oğlun meymundu. Sutinyorlar meymundur. Səbəbdirlər onlar. O səbəb ki, hansısa bir səbəbdən yaranıblar. Fahişə. Bu dini bir terminə bənzəyir.
“Hansı məntiqə uyğun deyil?
Zəkat. Çillə. Divanə. Fahişə. Məkkə. Qurban. Fəzilət. Xalisə. Yerkökü.”
İnanın mənə, sözlər çox çətindir, çox. Fahişə sözünün özü elə adama cəlbedici gəlir. Görün indi onların özləri necədirlər. Bu sözü yaradanın böyük intellekti olub, əminəm. Cəlbedici qız cəlbedici adlı işdə olarkən arada cazibə qüvvəsi yaranır. Cəzb edir. Cəzb edir. Cəzb edir. Maqnitdi onlar. Onlar maqnit kimi cəzb edir insanları. Gözləri, dodaqları, bədənləri... Hər tərəfli yapışdırırlar özlərinə nəfsləri. Qul edirlər nəfsləri lom olanları. Bəs onlar hardadı? Onlar tam yanındadılar. Lap sağında. Elə bax bu dəqiqə düz qabağından keçəcək biri. Metroda biriylə yanbayan oturmusan. O biri içəri girəndə ona yer vermisən.
“Anam, bacım, əyləşin, xahiş eləyirəm, əyləşin” deyib anava bacıva ağız suyu axıtmısan. Onu sonralar pul verib becərmisən. Öz ana-bacıvı. Onlardan evinizdə də var da. Bu sizə daha ucuz başa gəlməzmi? Sutinyorluq da edin istəsəniz. Əla peşədir. Hop-hop edirsiniz, vəssalam.
Allah sizə rəhmət eləsin, ay ölülər! Diri olsaydınız bəlkə də, mənə layla çalardınız. Amma mən yatmayacam. Gözümü yumub özümü yuxuluğa vuracam. Aldadacam sizi. Həh hə... İnanıram ki, elə bir vaxt gələcək ki, indiki gizli ayıblar mötəbər peşələrə çevriləcək.
O zaman bilin ki, qiyamət yaxındır =)

Bir az-bir az

Gözüm asta-asta yumulur. Həyat yavaşlayıb.
Mənim üçün bitib həyat, ya indi başlayıb ?
Yorğunam, sanki həcdə kimsə daşlayıb.
Həyatın bu səhifəsini çevirim əlimi yaşlayıb.
Nəysə... Geridə qaldı. Unutdum Rənanı.
Dəyişdim rapdə sözləri və mənanı.
Yenə də yoxdu burda, yenə də dinləmir məni.
Həyat ! Ver nə varsa yeyim, ver içim qəmi.
Gedim buralardan və görüm uzaqları.
Gərək yaxşı əməllərim olsun, üz ağardım.
Atım bütün sətirləri, oxatan bürcüyəm.
Həyatın bir üzü qaradı, bir üzü qandı, bir üzü mən.
Mən... Mən... Bəli, yenə də mənəm önündə.
Xəstəliyimə əlac varsa, bir az səndə, bir az ölümdə.
Kənardan baxanlar üçün məğrur dayanmışam,
Nədənsə qorxuramsa, bu, bir az sənsən, bir az ölümdən !

пятница, 17 июня 2011 г.

Hal və Ruh

Əvvəli çətindir:
Əbdürrəhman Cami fars poeziyasında dünya klassikləri sırasına daxil olan yeganə şairdir.
Bu sufinin özəlliyi nə idi bəs?
"Yusif və Züleyxa", "Salaman və Əbsal" poemaları onun şah əsərləridir.
Ağıl, ürək. ehtiras, təlatümlü dəniz, eşq atəşi və cadular.
Hər zaman əsərlərdəki rəmzləşdirilmələri sevmişəm və bu simvolikaların açılımını öz beynimə görə çözməyi də həmçinin.
Çəkilmə-qabarma:
Hərdən sevgilinizə yazdığınız minlərlə mesaj onu nə qədər çox sevdiyinizi sübut edə bilmir. Hərdən ümumiyyətlə sözlər bəs eləmir. Bu "hərdən"lərdən qurtulmağın yeganə yolunu mahnı yazmaqda tapdım.
İndi ona mesaj yox, mahnı yazıram.

Nə istəsən yaz:
O mənə ailəmdən də doğma kimidir.
Elə indicə sevdiyim insanlardan birinin ölüm xəbərini almaq istəyərdim.
Kim olur olsun, fərqi yoxdu. Təki sevdiyim insan olsun və o ölsün.

Qaçasım gəlir:
Evdən, dərsdən, ailədən, Rənadan, keçmişimdə qalan bütün qızlardan, gələcəyimdən, dostlarımdan, olmayan düşmənlərimdən və hər şeydən... Hərdən... qaçasım gəlir.

Xoş bir zəhlə:
"Xoşum gəlir" və "zəhləm gedir" sözləri bacı-qardaş kimidirlər.
Niyə gələn xoş olur, gedənsə zəhlə. Bizdən gedən zəhlə kiməsə gedir. O insan üçünsə bu gələndir. Deməli bizə gələn xoşlar əslində kimdənsə bizə gələn zəhlələrdir.

Superman-ə hazırlıq ! (kiçik 2 hissə)

O deyirdi:
Uzun bir sahildə idik. Əl-ələ. Gəzirdik. Arada həmişəki kimi sadə və ciddi zarafatlar edirdin. Bundan çox xoşum gəlir. Mən daha çox quma baxırdım. Yaş qumda yalın ayaqlarımın izləri çox maraqlı idi. Ancaq çevrilib arxamda qalan izlərə baxmırdım da. Sadəcə bu tərtəmiz palçığın barmaqlarımın arasından baş qaldırmalarına baxmaqla kifayətlənirdim. Mənim sol əlim sənin sağ əlini bacardığı qədər möhkəm sıxırdı. Amma sənin əlin mehribanlığıyla məni utandırırdı.
Hava alatoranlıq idi. Gün boyu sakit olan dəniz axşamüstü bir az dalğalana bildiyi üçün sevinirdi sanki. Dənizə çox yaxın gəzirdik. Hərdən su lap ayaqlarımızın altına qədər uzanıb gəlirdi. Sanki bizə toxuna bilmək üçün əlindən gələni edirdi. Sahildən iki əlli yapışıb özünü ayaqlarımızn altına çatdırmaq istəyən dalğalar çox doğma idilər. Onlara qeyri-adi hörmət etdim bir anda.
Arada başımı qaldırıb günəşin batmaqda olan halı ilə işıqlandırdığı üzüvə baxırdım. Yarıciddi-yarızarafatcıl görünürdün. Səni sevdiyimi hər şeydən daha yaxşı bilirdim. Bundan əmin idim. Barmaqlarımız bir-birinin arasında idilər. Sadəcə ovuc içləri sevişirdi. Sən hansısa bir hadisə haqqında danışırdın və sözün bitdikdə yavaş-yavaş barmaqlarını açıb, sonra daha sıx sarırdın əlimi. Sahilin ucu-bucağı görsənmirdi. Sanki heç bitməyəcəkdi. Bunu düşündükcə sevinirdim. Səninlə sonsuz bir sahildə sonsuza qədər bu cür əl-ələ gəzə bilərdim.
Sonra hardansa bir qaya peyda oldu. Onun üzərində oturub günəşin batışını izləmək istədim birdən. Sən qayanın üstünə çıxıb günəşin batışını izləyə bilərikmi deyə soruşdun. Bunu hər zaman edirdin. O qədər həqiqi idin ki... Razılaşdım və bir anda özümü qayanın üzərində oturarkən gördüm. Sən məndən arxada oturmuşdun. Qayanın üstü qupquru idi. Sakit külək əsirdi. Məni qucaqlamışdın. Mən də səni. Daha da yaslandım sənə. Daha da sığındım. Mən həmişə etdiyim kimi içimi çəkəndə sən məni daha da bərk qucaqladın. Elə bil üşüdüyümü düşündün və soyuq olmasın deyə əllərinlə məni isitməyə çalışdın. Bu səndə əla alınırdı. Bir az öncə bədənim küləyin məsumluğu ilə tanış olmuşdu. Ancaq sən məni narahat edən bu soyuqluğu tez uzaqlaşdırdın. Sənə güvənirdim. Hər nə olursa olsun, məni hər şeydən, bütün pisliklərdən, bütün təhlükələrdən qoruyacağından əmin idim. Bu güvəni verə bilmişdin. Bəlkə də sadəcə məsum bir küləyi məğlub edərək etmişdin bunu, amma heç fərqi yoxdu. Əsas o idi ki, sənə inanırdım və səni sevirdim. Hərdən əlinlə uçuşan saçlarımı qulağımın arxasına ötürürdün, sığallıyarmış kimi. Nəvazişlə. Böyük bir incəliklə.
Başımı sinəvə qoymuşdum. Əllərim belinə sarılmışdı. Aşağıdan yuxarı səni izləyirdim. Heyranlıqla. Belə olanda çox şirin görsəndiyimi bilirdim. Sənə şirinlik etmək isə ən sevdiyim şeydi, bilirsən. Harasa baxırdın. Uzaqlarda harasa... Gözünü sıxmışdın mənim kimi.
“Məni sevdiyivi denə, Xan!” dedim içimdən. O anda gözlərin uzaqlardan qopub gözlərimə zilləndi. Udqundum. Mənə körpə bir uşağa baxırmış kimi baxırdın. Sol əlin üzümdə, yanağımda gəzişirdi. Yavaş-yavaş. “Bu an heç bitməsin, Allahım!” dedim...
“Lalə!”
“Hmmm...?” dedim həyacandan öləcəkmiş kimi. Gözlərimdən ürəyimə, beynimə axırdın sanki. Bütün düşündüklərimi oxuya bilirdin. Gözlərimi ala bilmirdim səndən. Sən çox rahatlamış və çox xoşbəxt görünürdün. Dodaqlarında çox səmimi bir gülümsəmə vardı. Sanki illərdir axtardığını nəhayət ki, tapa bilmişdin. Mən də xoşbəxt idim. İllərdir axtardığının mənim olmağım, bunun səni belə xoşbəxt etməsi dünyaları mənə bağışlayırdı.
Dərindən nəfəs aldın və vermədən “səni sevirəm” dedin, sonra verdin bu derin nəfəsi. Üzərindən bir ton yük götürülmüş insanlar kimiydin. Qarşılığını bilirdin çünki. Bilirdin ki, gözlərindəki gözlərim yalan deyil. Bu əsl sevgiydi.
Bilirdin...
Mən də gülümsədim sevincdən. Mənim sevindiyimi görəndə sənin gülümsəmən dodaqlarını bir az da yana çəkdi. Sən də güldün. Mən gözlərimi bir neçə dəfə qırpdım. Bu an ərzində gülməyim heç keçmədi. Bu cür anlarda həmişə utancaq xasiyyətim məni düzgün sözü tapmağa çətinliklər törədərdi. Amma səndən utanmırdım. Sanki bütün həyatımızı birlikdə keçirdib, birlikdə yaşlanıb, birlikdə qocalan iki insan idik. Səndən niyə utanmalıydım ki?! Səni sevirdim axı.
“Mən də səni sevirəm” dedim. Düzgün kəlimələr ağzımdan öz-özünə çıxırdı. “Heç vaxt ayrılmayaq, yasi? Bütün həyatımızı birlikdə keçirdib...” sözüm yarıda kəsilmədi, ancaq cümləmin davamını birlikdə bitirdik. “Birlikdə yaşlanıb, birlikdə qocalaq” əslində dəhşətlər içində eyni anda eyni şeyləri dediyimizə görə təəccüblənməli idim. Amma heç də belə olmadı. Buna çoxdan alışmışdım.
Səni çox sevirdim. Düz gözlərimin içinə baxırdın... yaxınlaşdın...
Sonra məni öpdün. Uzun-uzadı, dərin, ehtiraslı, fəlsəfi bir öpüş deyildi bu bəlkə, ancaq sevgi dolu öpüş idi. Səni öpərkən utanmırdım. Yenidən başımı sinəvə qoydum. Yenidən saçlarımı sığallamağa başladın. Sevgim yenidən artdı.
Artıq təəccüblənmirdim. Bununla fəxr edirdim. Sevgimizlə fəxr edirdim. Bir-birimizin fikirlərini oxuya bildiyimiz üçün çox sevinirdim. Bu, münasibətimizdə heç vaxt yalanın mövcudluğuna izn verməyəcəkdi. Sıxca bir-birimizə sarılıb günəşin batmağını izləyirdik. Günəş də sanki biz daha çox bu vəziyyətdə qalaq deyə gec batırdı.
Hava yavaş-yavaş çəhrayı və mavi rəngin qarışığına boyanırdı. Buludlar düz başımızın üzərindən nazilərək günəşə can atırdılar. Buluda yox, siqaret dumanına daha çox bənzəyirdilər. Dəniz daha dalğalanmırdı. Günəş bizə əl sallayırdı. Bizdən ayrıldığına görə utanıb qızarmışdı. Ay görsənirdi. Tamdı. Bütöv bir ay. Yupyumuru. Bədirlənmişdi. O da ən azı günəş qədər bizə hörmət edirdi. O da ən azı dəniz qədər bizi sevirdi. O da bizim dostumuz idi. Onun işığında səni yenidən görmək istədim. Gözəl effektləndirilmiş ağ-qara rəsimlər kimiydin. Yenə də gülümsədin mənə baxanda. Danışmırdıq. Sakitcə oturmuşduq. İkimiz də sözlərə yox, baxışlara önəm verən biriydik. Biz bir-birimizi tamamlayırdıq. Yuxu kimi deyildi. Həqiqət idi. Sadəcə bir az gələcək. Bir az vaxt lazım idi bizə. Bir az zaman. Hər şeyin qədrini biləcəkdik. Biz ayrılmayacaqdıq. Həmişə bir olmuşduq və bundan sonra da bir olacaqdıq. Gəlib-gedənlərdən çox fərqliydik. Qalıcıydıq. Amma axmaq deyildik. Çünki özümüzə güvənirdik. Çünki sevirdik. Ən önəmlisi də bu idi.