Mavi gözlü zəhrimar sifətli qız!

Mavi gözlü zəhrimar sifətli qız kimi Bakı mənim yaddaşımda dərin izlər qoyub.

Kəsik-kəsik musiqi səsi və ağlayıram.
Öyrəşməyə sən də başla, mən də başlayıram.
Vahiməli, qorxulu külək səsi deşir təbil pərdələrini yox, təbil divarlarını.
Xurcununda min bir tale, min bir xəbər olur çöllər aşıb səhralar keçən çaparların.
Tanıyır axı hər insanı kimsə ən yaxından.
Birinci olmaq istəmişdim hər zaman axırdan.
Kitabları da sevirəm! Yəni... kitaba  baxır da...
Önümə çıx. Gözümü yumum, keçim sağından.
Bakı "müasirləşir". Mənsə uzaqda.
Fərqlənirmi indi bu günüm digər günümdən?
Darıxıram... Şair yaxşı deyib:
Xəbər alsam, nazlı Bakı, o neft qoxan gülündən.

Mavi gözlü zəhrimar sifətli qız kimi üzmə bilməyən şəhər adanı qısqanır.
Dəniz sahilində ayaqların salıb suya
Ancaq arada dalğa dəli olanda islanır.
Belə keçir ömür. Yaşa, doğul, öl!
Yadıma düşür Təlxək gündəliyi və Böll.
O illərin çörəyi, həmin qoxu, həmin ətir.
Zaman, geriyə ax. Məktəb vaxtımı gətir.
Gətir qapısı daş olan futbol meydançasın.
Yaşıl xalçalar saxtakarlıq abidəsi.
İndi məhlə bütün maşınlar və dayanacaqdı.
Bilirdim ki, əyləncələr böyüdükcə dayanacaqdı.
Bir cənub şəhərində uşaqlığın son gecəsin istəməzdim.
İstiyərdim həmişə uşaq qalaq.
Darıxıram... Şair yaxşı deyib:
Dön, bir bizim Bakıya bax, sahilləri çıraq-çıraq!