Yazı

Yeni yazı

#3

Hər kəsin həyatında özünə belə etiraf etməkdən çəkindiyi, ya utandığı bir neçə yalan, bir neçə oğurluq, bir neçə haqsızlıq olur mütləq. Məndə də bir neçə cinayət var ki, onları xatırlamaq istəmirəm. Ən pisi isə öldürdüyüm məhkəmə sədrinin kənardan bizə baxan balaca qızını iş qutardıqdan sonra görməyim olmuşdu. Qız dəhlizin ən sonundakı sol qapının ağzında dayanıb sakitcə ağlayaraq mənə baxırdı. Bəlkə də, atasına baxırdı. Atalar güclü olur. O uşağın ağlına dözümlü ilə güclünü müqaisə etmək heç vaxt gəlməmişdi, yəqin. Hər yaxşı ata öz oğlunun gözündə ən güclü, öz qızının gözündə ən yaraşıqlı insandır. Bəs necə ola bilərdi ki, bir nəfər qara plaşlı adam onun atasına belə asanlıqla qalib gəlirdi?! O ki ən güclü idi. Amma indi yerə uzanıb xırıldaya-xırıldaya can verirdi. Bu qara plaşlınınsa əlində qanlı bir bıçaq, gözündə qanlı bir baxış və önündə qanlı bir həyat var idi.
Bu, mənim vicdanımı narahat edən tək-tük cinayətlərdən idi. Çünki qız məni tanıyırdı və susmağı üçün ona şkalad təklif edə bilməzdim. Ona yaxınlaşdım, üzünü əllərimin arasına aldım. Bərəlmiş gözlərdən iri-iri damlalar çıxırdı. Öz balaca şirin ayılı pijamalarıyla əllərimin arasında əsirdi. Alnından öpdüm və əllərimi tərs istiqamətdə burdum. Qızcığazın boynu o dəqiqə sındı və kukla kimi yerə sərildi. Sonradan öyrənmişdim ki, qızın anası iflic olub və hal-hazırda hansısa ruhi-xəstələr dispanserindədir, artıq uzun illərdir.
Yuxularımdasa balaca qız məndən qisas almırdı, məni güllələmirdi, ya da dırnaqlarımın altından dərimə taxta soxmurdu. Əksinə, biz oynayırdıq. Üçümüz. Mən, oğlum və həmin qız. Qızla oğlum çox mehriban idilər. Onun boynunu sındırdığım üçün, az qala, mənə təşəkkür edəcəkmiş kimi qucaqlayırdı məni, öpürdü. Çox qəribədir.
Bu cinayətin qarşılığında 50 min dollar pul almışdım. Bir az günah, bir az tərif, bir az da aftoritet. Artıq hər "iş yerimə" gedəndə ordakıların mənə baxışları dəyişilirdi. Bəziləri qorxurdu. Bəziləri -bunlar daha çox katibəçilər olurdular- mənə valehedici bir kişi kimi baxırdılar. Deyəsən, bir az yaraşıqlı idim. Hündürboy, enlikürək, çatmaqaş, qara kostyumlar və kəmərinin arxasında hər zaman ülgüc kimi iti bıçaq. Hərdən desert eagle.
Eynək. Bir neçə cinayətdən sonra qara S-class Mercedenz Benz. Ciddilik qadınların tilovudur, güldürmək yox.
Hər şey öz axarıyla gedirdi. Cinayətlər məni yüksəldirdi. Mən yüksəlirdim öldürdükcə. Mənə güvənirdilər müştərilərim və məndən qorxurdular müştərilərim. Mən muzdlu bir qatil idim və bütün tarxi boyu ən güvənilən və ən güvənilməz ordular məhz elə muzdlu ordular olub. Heç kəs düşünmürdü ki, qatillərin də bir şəxsiyyəti və xüsusi prinsipləri ola bilər. Mən pulla satılan biri deyildim. Mən pulla alınan biri idim. Belə deyirəm, çünki məni satan biri yoxdu başımda. Mən öz işimin ağasıyam. Mənim ofisim də yoxdu. Sadəcə ad, balaca, quru bir ad. Ünvanımı hər kəs bilirdi, lakin heç kəs dilinə gətirməzdi. telefonumu hər kəs bilirdi amma zəng etməzdilər. Qəribə bir məşhurluq zirvəsi idi bu. Boks isə sadəcə məşq idi. Son zamanlar boks məşqlərini tir məşqləri əvəz edirdi. Poliqona gedirdim tez-tez və ancaq öz silahımla atəş açırdım.
Lap uşaqlığımdan bəri güllə yarasına necə dözmək olar deyə düşünərdim. Ta ki başıma gələnə qədər. Həmin gündən sonra mən, Don Kingə və məşqçimə haqq verdim. Mən doğurdan da dözümlü idim.
Dünyanın ən dözümlü insanı belə alnından başına girən balaca bir gülləyə dözə bilməz amma.